Dvorci u Bocaru

"Hoću i ja da izjavim nešto za televiziju!" :-)

Kod vas u Bočaru ima dva dvorca, a ne samo jedan kako je na sajtu i oba su evidentirana kulturna dobra.
Dvorci Bajića i Hertelendijevih!

Selo Bočar i dvorac Telegdijevih iz XIV veka odkupio je spahija Hertelendi Jožef 1803. godine. On je izgradio drugi dvorac u naselju oko 1820. godine. Posle njegove smrti imanje je razdeljeno između njegova tri sina Ignjaca, Mikše i Karolja. Krajem XIX veka 1890. godine spahiluk su odkupili pivari baron Ivan Bajić i Alojz Bajer. Bajer je uzeo novi Ignjacev dvorac, a stari dvor Telegdijevih uzeo je Ivan Bajić. Bajić Ivan je bio u srodstvu sa kraljevskom porodicom Obrenović uz čiju je pomoć od vlasti u Beču dobio titulu barona. Njegov stariji sin Miloš Bajić srušio je stari dvorac Telegdijevih i početkom 20. veka na istom mestu izgradio novu rezidenciju koja se danas vodi kao dvorac Bajića. Miloš Bajić je bio veliki mecena i dobrotvor i osnivač Gimnazije u Novom Sadu. Dvorac Hertelendijevih je prizemna građevina sa osnovom u obliku ćiriličnog slova p, sa dužim bočnim aneksima. U osnovi zgrada je projektovana u secesiji te je oblikovanje dvorca podređeno odlikama vladajućeg stila sa početka 20. veka. Uglovi zgrade su naznačeni bočnim rizalitima flankiranim moćnim pilastrima i završavaju se visokim polukružnim atikama, a karakterističan je i podkrovni talasasti venac. Parka je delimično očuvan, a u sklopu objekta se nalazi nekoliko ekonomskih objekata od kojih se ističe jedan na dnu parcele. Današnji dvorac Bajića je prizemna zgrada izduđene pravougaone osnove sa odlikama eklektike. Glavna fasada je jednostavnog stilskog rešenja, sa središnjim plitkim rizalitom u kome je niz od pet prozorskih otvora i nadvišenih arhivolti razdvojenih plitkim pilastrima koji se završavaju jonskim kapitelima. U dvorištu se nalazi ulazni trem koji nosi šest stubova koji se završavaju jonskim kapitelima. Ispod trema se nalazi kolski prolaz sa kapijom od kovanog gvožđa. Na bočnim krajevima su flankirane polukružne kule.
Danas, park iza dvorca Bajića je uništen, na njegovom mestu se nalazi fudbalski teren, a zgrada je zaključana. U dvorcu Hertelendijevih je donedavno bila duševna bolnica, а sada je u pripremi dom za decu sa posebnim potrebama. Oba dvorca su u lošem stanju i oba su evidentirana kulturna dobra.

tekst preuzet sa
www.dvorci.info

Ako neko zna neku zanimljivu priču u vezi ovih dvoraca neka napiše.

Imaš knjigu "Bočar", autor Milorad Drobac, pa pogledaj u njoj o dvorcima itd.

Svakako da u selu postoje razne priče o zbivanjima u dorcu Bajić, ali su priče većinom iz vremena kad je bio u posedu porodice Ognjanović. A to je vreme prve polovine 20-og veka. Tema je vrlo interesantna i obećavam da ću pokušati saznati neke priče iz ranijeg vremena.

Pa moze i priča o porodici Ognjanović, za koju nisam nikad ni čuo, ali tako je skoro svaki dan, uvek se sazna nešto novo.


Što se tiče knjige Bočar, ne mogu da je pronađem nigde

Našao sam da se knjiga zove "Bočar kroz seobe", ali je i dalje nema nigde

Ima još dvoraca vezanih za Bočar http://putovanja.najboljiprovod.com/kapetanovo.html iako autor kaže Bočar kod Novog Kneževca umesto Novog Bečeja

marado ::

Našao sam da se knjiga zove "Bočar kroz seobe", ali je i dalje nema nigde

I to mozemo da sredimo, preko autora. A ako si zainteresovan (a), mogu da te povezem sa potomcima Ognjanovica. Druzimo se vec 20 godina, a neki od njih nisu nikad ni bili u Bocaru, ali imaju zelju.

Dadza već sam neke autore pitao u vezi knjiga koji imaju veze sa dvorcima, ali ništa. Slaba vajda.
Što se tiče Ognjenovića ili kako god da se prezivaju potomci, mogao bi da me povežeš, ali ako imaju neke veze o svemu tome.
Već sam imao iskustvo da potomci nemaju pojma da je dvorac bio njihov.

Postojeći pisani dokumenti, u kojima se spominje naseljeno mesto Bočar, datiraju iz 1211. godine. Za sve vreme svog postojanja, Bočar nije menjao svoje ime. U selu su izgrađene dve crkve: pravoslavna (1814.) i katolička (1842). Poreklo naziva Bočar je od staroslovenske reči bočka (staroslovenska reč bočar označava zanatliju koji izrađuje sudove, burad) ili po drugoj verziji od staroslovenske reči bjači koja ima isto značenje.

U naselju Bočar živi 1511 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 40,8 godina (39,3 kod muškaraca i 42,1 kod žena). U naselju ima 634 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,88.

Ovo naselje je u uglavnom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u poslednja tri popisa, primećen je pad u broju stanovnika.

Po veličini Bočar je najmanje selo u opštini, udaljeno od Novog Bečeja 25 km.

Bočar je selo sa bogatom istorijom. Postoje dokumenta koja potvrđuju da je Bočar, kao naselje postojao još u XIII veku, a da je ime dobio po svom osnivaču Bočardu. U dokumentima sa početka XIII veka o dodeli zemlje vojnicima govori se o Bočardu kao vlasniku prvog slobodnog poseda.

Bočar je kasnije, kao posed, menjao vlasnika, a kao srpsko naselje pominje se početkom XVIII veka.Međutim, u XIX veku Bočar postaje vlasništvo nemačke porodice i od tada ga masovno naseljavaju Nemci iz Žombolja i Bečkereka, današnjeg Zrenjanina.

Posle rata iz Bočara se iselilo blizu 280 nemačkih porodica, a 1946.godine u ovo mesto se doseljava preko 200 porodica iz okoline Bosanske Krupe.

Broj stanovnika nikada nije prelazio 3.000. Prema prvom popisu 1869.godine u Bočaru je živelo 2.827 žitelja, najviše ih je bilo prema popisu iz 1948.godine, 2.848, a danas ih ima (popis iz 2002.godine) 1.895 .

Povoljna klima, dobra zemlja i prisustvo reke Tise, omogućili su meštanima Bočara da se pretežno bave poljoprivrednom proizvodnjom, a naročito stočarstvom. Na prostranim pašnjacima koje je Tisa povremeno plavila, početkom prošlog veka neveliko selo je imalo oko 3.000 ovaca, što je pokrenulo organizovanu proizvodnju kvalitetnog sira.
Prvu mlekaru podigao je veleposednik dr Aurel Pajež, koji je 1923. godine sa Sofronijem Ognjanovićem osnovao "Prvu vojvođansku fabriku raznih sireva - Ognjanović-Pajž".

Selo Bočar i dvorac Telegdijevih iz XIV veka odkupio je spahija Hertelendi Jožef 1803. godine. On je izgradio drugi dvorac u naselju oko 1820. godine. Posle njegove smrti imanje je razdeljeno između njegova tri sina Ignjaca, Mikše i Karolja. Krajem XIX veka 1890. godine spahiluk su odkupili pivari baron Ivan Bajić i Alojz Bajer. Bajer je uzeo novi Ignjacev dvorac, a stari dvor Telegdijevih uzeo je Ivan Bajić. Bajić Ivan je bio u srodstvu sa kraljevskom porodicom Obrenović uz čiju je pomoć od vlasti u Beču dobio titulu barona. Njegov stariji sin Miloš Bajić srušio je stari dvorac Telegdijevih i početkom 20. veka na istom mestu izgradio novu rezidenciju koja se danas vodi kao dvorac Bajića. Miloš Bajić je bio veliki mecena i dobrotvor i osnivač Gimnazije u Novom Sadu. Dvorac Hertelendijevih je prizemna građevina sa osnovom u obliku ćiriličnog slova p, sa dužim bočnim aneksima. U osnovi zgrada je projektovana u secesiji te je oblikovanje dvorca podređeno odlikama vladajućeg stila sa početka 20. veka. Uglovi zgrade su naznačeni bočnim rizalitima flankiranim moćnim pilastrima i završavaju se visokim polukružnim atikama, a karakterističan je i podkrovni talasasti venac. Parka je delimično očuvan, a u sklopu objekta se nalazi nekoliko ekonomskih objekata od kojih se ističe jedan na dnu parcele. Današnji dvorac Bajića je prizemna zgrada izduđene pravougaone osnove sa odlikama eklektike. Glavna fasada je jednostavnog stilskog rešenja, sa središnjim plitkim rizalitom u kome je niz od pet prozorskih otvora i nadvišenih arhivolti razdvojenih plitkim pilastrima koji se završavaju jonskim kapitelima. U dvorištu se nalazi ulazni trem koji nosi šest stubova koji se završavaju jonskim kapitelima. Ispod trema se nalazi kolski prolaz sa kapijom od kovanog gvožđa. Na bočnim krajevima su flankirane polukružne kule.
Danas, park iza dvorca Bajića je uništen, na njegovom mestu se nalazi fudbalski teren, a zgrada je zaključana. U dvorcu Hertelendijevih je donedavno bila duševna bolnica, а sada je u pripremi dom za decu sa posebnim potrebama. Oba dvorca su u lošem stanju i oba su evidentirana kulturna dobra.

Zarko-M ako ima još nečega o ovoj porodici Ognjanović i dr Aurel Paježu molim te napiši.

Staro prezime Ognjanovića je Mihailovići.
Bila su 2 brata:
Ognjan (r. 1797) i njegov stariji brat Marinko (r. 1791).
Ognjanov sin se zvao Hriste (r. 1819) i od njega su se dalje razvijala prezimena Ristić, a kasnije će se od njih razviti Miletići, Petrovići zvani Trenići i Prvulovići (Terzići).

A ko je onda ostao Ognjanovic?